W zdecydowanej większości dostępnych preparatów hydroksyetylowanej skrobi ośrodkiem dyspersyjnym jest 0,9% roztwór chlorku sodu zwany potocznie solą fizjologiczną. Jednak już w 1970 roku Wakim w liście do redaktora JAMA zatytułowanym „Normalna 0,9% sól nie jest ani normalna, ani fizjologiczna” podał następującą definicję roztworu fizjologicznego: „Zrównoważony , wieloelektrolitowy roztwór izotoniczny z osoczem, zawierający sód, potas, wapo, magnez, chlorki i glukozę w stężeniach odpowiadającym składnikom osocza [66]. Stosowanie zarówno 0,9% NaCl jak i preparatów HES rozpuszczonych w 0,9% NaCl wiąże się z ryzykiem rozwoju hiperchloremicznej kwasicy z jej konsekwencjami w postaci upośledzenia krzepnięcia, nasilenia krwawienia i zaburzeo funkcji nerek [54, 67-69]. W celu wyeliminowania tych jatrogennych powikłao zastosowano jako ośrodek dyspersyjny zrównoważony do składu osocza roztwór krystaloidowy. Elektrolitowy wzorzec osocza próbuje się naśladowad najściślej jak się da, starając się odzwierciedlid fizjologiczną rolę kationów sodu, potasu, wapnia i magnezu, anionów chlorkowych i fosforanowych i przede wszystkim, wodorowęglanów lub odpowiednich anionów ulegających metabolizmowi do HCO3 – . Pierwszym wprowadzonym do stosowania w praktyce klinicznej koloidowym roztworem zrównoważonym był Hextend® (BioTime, Inc.) – pierwszej generacji HES 670/0,75. Zastosowanie zrównoważonego octanem roztworu średniocząsteczkowej, o niskim stopniu podstawienia, hydroksyetylowanej skrobi HES 130/0,42 (Volulyte® Fresenius Kabi) czy octanem i jabłczanem (Tetraspan®, B. Braun) pozwala uzyskad po wysokoobjętościowych infuzjach HES trzeciej generacji mniejsze zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i chloru [62, 65, 70].
Źródło: http://pbc.gda.pl/Content/4849/marciniak_andrzej_062470.pdf