Krystaloidy to wodne roztwory jonów nieorganicznych i małych organicznych niejonowych cząsteczek stosowane w dożylnej terapii płynowej. Mogą one swobodnie dyfundowad przez błonę naczyo włosowatych i dlatego tylko ok. 25% podanych krystaloidów pozostaje w przestrzeni wewnątrznaczyniowej, gdy pozostałe 75% przemieszcza się do przestrzeni śródmiąższowej *54]. Te właściwości krystaloidów sprawiają, że w celu osiągnięcia zamierzonego efektu pojemnościowego należy podad odpowiednio większą ilośd płynu, co z kolei wiąże się z ryzykiem powstania takich powikłao jak obrzęki, kwasica hiperchloremiczna czy zaburzenia elektrolitowe. W 1985 roku Twigley i Hillman w tytule artykułu postawili kontrowersyjne, prowokujące do dyskusji pytanie: „Koniec ery krystaloidów?” *55]. Po upływie prawie dwierd wieku można odpowiedzied, że pomimo ograniczenia wskazao krystaloidy mają swoje miejsce w płynoterapii, szczególnie tam, gdzie mamy do czynienia z odwodnieniem, czyli z koniecznością uzupełnienia utraconego płynu pozakomórkowego. Nie zaleca się już przetaczania przed znieczuleniem podpajęczynówkowym do cięcia cesarskiego krystaloidów w dawce 20 – 30 ml/kg m. c. Pojawiają się natomiast doniesienia o zaletach szybkiego przetaczania koloidów i krystaloidów łącznie z równoczesną podażą środków presyjnych bezpośrednio po wykonaniu blokady [37, 56-60].
Źródło: http://pbc.gda.pl/Content/4849/marciniak_andrzej_062470.pdf